De groep waar je niet bij wilt horen

Van alle vrouwen in Nederland met een kinderwens blijft 10% achter met een onvervulde kinderwens. De groep waar je niet bij wilt horen. 

Vanaf 20 november 2020 weet ik, ik hoor ook bij deze groep. Ik ga geen kind krijgen. Mijn man en ik hebben tijdens een heerlijk culinair weekend naar elkaar uitgesproken dat we samen verder gaan. Dat we geen ouders gaan worden. Poeh hé, dat luchtte op. 

Ik kan me dat moment nog heel goed herinneren. We waren samen aan het wandelen en het gesprek kwam weer uit op onze onvervulde kinderwens. Ik zei: “ Ik denk niet meer dat ik het nog wil. Ik wil niet meer bezig zijn met mijn cyclus, ik wil niet meer bezig zijn met wel of geen wijntje drinken, ik wil niet meer hopen en ik wil al helemaal niet meer de teleurstellingen maandelijks ervaren. “Ik kan niet meer, ik wil weer leven.”

Ik was hier al ruim een jaar mee bezig in mijn hoofd, maar ik had het nog niet eerder uitgesproken. Want als ik dat zou doen, dan zou het echt zijn. Dan kon ik niet meer terug. Maar serieus, het enige dat ik voelde was opluchting, ruimte en geluk. Ik had het uitgesproken, ik ga stoppen mijn kinderwens. 

 Mijn rouwproces kon beginnen, want ook al voelde ik opluchting, ik wist ook dat er nog een weg te gaan was.

Je kinderwens blijft onvervuld

Het moment dat je te horen krijgt dat je kinderwens onvervuld blijft of dat je zelf de keuze maakt om  niet verder te gaan met bijvoorbeeld een medisch traject, of het eindeloos zelf blijft proberen, heeft impact op je leven. 

Het raakt veel meer dan alleen het gemis van een kind. Het is een verlies dat doordringt op zielsniveau.Simone Sinjorgo noemt het ook wel opgestapelde rouw. Het betekent ook afscheid nemen van een toekomstbeeld, verlies van een beeld dat je al had gemaakt van je gezin, verlies van identiteit, verlies van verlangen, verlies van dromen, hoop, verlies van zelfvertrouwen, verlies van vertrouwen in je lijf, verlies van zingeving. Maar het verlies kan ook gaan over: nooit een voldragen zwangerschap ervaren, geen diploma-uitreiking van je kind, geen eerste stapjes, geen momenten langs het sportveld. En zo kan ik nog wel pagina’s volschrijven. 

Het is zoveel meer dan de maatschappij aan de buitenkant kan zien. 

Wat gezien wordt is een vrouw of koppel die geen kinderen heeft. Er wordt geprobeerd jouw pijn te verzachten met uitspraken als: ‘een kind hebben is ook niet rooskleurig’ ‘‘ je kunt tenminste lekker door- en uitslapen’ ‘je hebt alle tijd aan jezelf, ik heb nooit meer een dag vrij’ ‘ weet je hoeveel geld je uitspaart’. En hoe waar deze uitspraken misschien ook zijn, je hebt er niet voor gekozen. 

Wat er werkelijk bij jou van binnen gebeurt wordt niet gezien. Er is geen afscheidsdienst, geen vast ritueel dat je kunt doen om te laten zien wat je meemaakt. Voor heel veel mensen is dit een onbekende vorm van rouw. 

En toch is rouwen wat je te doen staat als je kinderwens onvervuld blijft. Er zijn 4 rouwtaken waar je doorheen gaat. En deze rouwtaken vragen moed. Moed is de bereidheid de confrontatie met lichamelijke pijn, tegenslag, levensbedreiging, onzekerheid, angst en intimidatie aan te gaan en te doorstaan. Vandaar ook de naam voor mijn praktijk. 

Rouwen gaat over het toelaten van diep verdriet.

Rouwen gaat niet over je verdriet loslaten of verwerken, het gaat over de pijn leren, aankijken en verweven in je leven. Dit proces begint met het jezelf toestemming geven om ontroostbaar te zijn en andere mensen je hierbij te laten ondersteunen. 

4 fases van rouw:
De werkelijkheid van je verlies onder ogen zien.
De boosheid, onmacht en het verdriet dat je ervaart door je onvervulde kinderwens mag er helemaal zijn. Ook al wil je er het liefste voor weglopen, je mag erbij blijven. Het is belangrijk om steeds weer over je ervaringen en gevoelens te vertellen of dat je antwoorden krijgt op vragen die je hebt. Als er naar je geluisterd wordt geeft dit warmte en genegenheid en helpt het om je nieuwe realiteit onder ogen te zien. 

De pijn van het verlies ervaren
Het makkelijkst is om de pijn weg te duwen. Ergens waar je er niet bij kan. Ik hoor het vaak in de praktijk. Maar eigenlijk  verleng je dan het rouwproces. De sleutel zit in het doorvoelen van je pijn. Je wordt er misschien wel door overvallen. Ineens ben je doodop, vergeet je alles en daarop volgen vaak de gevoelens van boosheid, schuld-en schaamte. Juist dit is het moment om de confrontatie aan te gaan, om je moed te tonen en je verdriet te doorvoelen. 

Aanpassen aan de wereld nu je kinderwens onvervuld blijft
Deze fase gaat over het vertrouwen hervinden en wat jij daarvoor nodig hebt. Een onvervulde kinderwens zorgt steeds weer voor veranderingen in je dagelijks leven, zelfbeeld en toekomst. De wereld draait door. Je moet steeds weer opnieuw luisteren naar zwangerschapsaankondigen van anderen. Wat kun je doen om hiermee om te gaan? Wat heb je nodig om op kraamvisite te gaan? Je kunt de situatie niet veranderen, wel jezelf. Je zult gaan ervaren dat verdriet en vreugde naast elkaar kunnen bestaan. 

Opnieuw leren genieten van het leven
“Kan ik ooit weer genieten van het leven?” Ik hoor regelmatig in mijn praktijk en ik heb mijzelf die vraag ook gesteld. Je hebt het gevoel dat je er niet bij hoort, bij de groep mensen met kinderen. Om het verdriet te kunnen overstijgen is er iets zijn om weer voor te kunnen leven, om je aan te verbinden. 

Je kunt stap voor stap heel gericht te werk gaan. Voelen wat er is, ruimte geven aan jouw verdriet.

Met als resultaat dat je vertrouwen krijgt in jezelf, in het leven dat nog voor je ligt, dat je kunt aanvaarden dat je geen moeder wordt en toch voldoening uit het leven kunt halen.

Wil je direct aan de slag met jouw rouwproces?

Een fijne oefening (vind ik zelf) om dichter bij je gevoel te komen is simpelweg ademen. 

Zo doe je het:

1. maak bewust 5 minuten vrij voor jezelf, zet je telefoon op airplane mode. Ga ergens zitten waar je niet gestoord kan worden. Doen je schoenen uit. Ga zitten en zet je voeten plat op de grond. Voel hoe je gedragen wordt door de stoel en laat zachtjes je ogen dichtvallen.

2. Leg beide handen op je onderbuik. Breng dan je aandacht naar je handen op je buik. Voel je adem door je handen.

3. Adem rustig in door je neus en uit via je mond. Zorg ervoor dat je kaken los zijn van elkaar. Dat zorgt er ook voor dat je bekken meer kunnen ontspannen

4. Voel bij iedere inademing hoe je buik wat opbolt onder je handen en weer inzakt bij de uitademing. Voel waar je adem zich bevindt en blijf erbij aanwezig en adem rustig door. 

Na 5 minuten rond je de oefening af. Geef je lichaam wat het nodig heeft om weer terug te komen. Soms is even uitrekken of gapen een fijne afsluiting. Je kunt deze oefening steeds een beetje langer maken. En voel je emotie, adem dan rustig door en laat de tranen stromen. 

Behoor jij tot de 10% van de vrouwen met een onvervulde kinderwens?

En wil je actief aan de slag met jouw rouwproces met iemand die, net als jij een onvervulde kinderwens heeft en weet waar je doorheen gaat, ik ben er voor jou. 

Liefs,
Nicolien