Een scene uit mijn leven
Het is 13 november 2018. Ik hoor de regen tegen de ramen tikken. Het is al donker buiten, ook al is het pas net half zes geweest. Ik twijfel of ik een zwangerschapstest ga doen. Al ruim een week heb ik gevoel dat ik weer zwanger ben. Mijn buik is onrustig, ik heb steken in mijn lies en het voelt echt anders dan wanneer ik een menstruatie heb. Ook heb ik gevoelige borsten, maar goed, zeg ik tegen mijzelf: “je borsten zijn geen graadmeter om te bepalen of je zwanger bent”.
Ik sta in de keuken en probeer mij te focussen op het koken. Ik haal groenten uit de la in de koelkast. Ik duw de gedachten van een test doen weer van me af. Ik kan het gewoon niet aan om nog een keer teleurgesteld te worden door zo’n stom staafje! Ahhhhh ik word gek! Ik kan niet meer wachten. Ik ren naar boven en graai een zwangerschapstest uit mijn nachtkastje. Daar bewaar ik ze. Op een veilige plek, uit het zicht van Roderik. Ik wil niet dat hij weet dat het me nog steeds zo bezig houdt.
Als ik op de wc ga zitten voel ik de koude bril tegen mijn billen. ‘Ga ik dit echt doen?’ Ja, ik besluit er echt voor te gaan. Ik pak het glas om mijn urine in op te vangen en begin te plassen. Het is niet veel, maar genoeg om het staafje in zetten en die zenuwslopende minuten af te wachten. Ik besluit weg te lopen uit de badkamer en nonchalant te beginnen met eten koken. ‘Wie houd ik nou voor de gek?’
Na 5 minuten houd ik het niet meer uit. Met een sprintje ren ik de trap op naar boven. De twijfel slaat toe. Wat als mijn lichaam mij nu weer voor de gek houdt? Aarzelend en met ingehouden adem loop ik de badkamer in. Ik zie de zwangerschapstest op zijn kop liggen. Ik kijk nog eens op het doosje, moet het nu een smiley zijn of een 2e streepje? De zwangerschapstest pak ik vast en ik draai hem om. Mijn adem stokt. Er staan 2 streepjes… Ik ben zwanger.
Is het echt? Ben ik echt zwanger? Ik kan het niet geloven. Ik voel mij gelijk schuldig dat ik niet op Roderik heb gewacht. Vorig jaar met Kruimeltje heb ik ook de zwangerschapstest alleen gedaan. Gelukkig komt hij nu niet pas na de training thuis, maar is hij er over een half uurtje. Ik voel kriebels in mijn buik als ik denk aan het moment dat ik kan vertellen dat we opnieuw zwanger zijn. Dat we misschien toch ouders gaan worden.
Mijn hele hoofd wordt warm en rood als ik de voordeur hoor. De positieve zwangerschapstest brandt in mijn kookschort. Roderik kust me als hij de keuken binnenkomt en ik grijns naar hem.
‘Wat kijk je gek naar me,’ zegt hij.
“Ik heb je iets te vertellen schat.” Voorzichtig haal ik de zwangerschapstest uit mijn schort.
Roderik zijn blik gaat van de test naar mij en weer naar de test. “Ben je zwanger?”
“Ja, volgens de test wel.” We geven elkaar een liefdevolle knuffel en een dikke kus. “Spannend he?”, zeg ik.
“Ja, eerst zien en dan geloven” zegt Ro.
Ergens weet ik dat hij gelijk heeft, maar ik voel ook een lichte teleurstelling door deze opmerking. “Ben je dan niet blij?”
“Nou eerlijk gezegd nog niet” zegt Roderik. “Ik vind het gewoon heel spannend en ik ben bang dat we opnieuw teleurgesteld worden”.
Oef, deze reactie had ik niet verwacht. Ik voel de tranen prikken achter mijn ogen. Dit is toch het mooiste cadeau wat we ons kunnen wensen?
Over 2 nachten vertrek ik naar mijn zus Sabine in Italië. Sinds 4 jaar woont zij op een geweldige plek in Toscane samen met haar man en mijn nichtje en neefje. Ik kijk er al weken naar uit en het lijkt nu precies het goede moment. Heerlijk om er even tussenuit te zijn. Terwijl ik ook direct twijfels heb of ik wel moet gaan. Is vliegen nou schadelijk tijdens de zwangerschap of niet? Straks maar even opzoeken. En dan kan ik direct even opzoeken wanneer ik uitgerekend ben. Ohhh zo heerlijk, ik ben zwanger!
Om 04.30 uur schrik ik wakker van de wekker. Het is nog midden in de nacht, het is pikkedonker en ik sleep mijzelf uit bed. Ik heb een vroege vlucht naar Pisa, gelukkig brengt Roderik mij met de auto naar Schiphol.
Sinds ik vanmorgen ben opgestaan heb ik wat buikpijn. Het maakt mij bang. Het zal toch niet nog eens misgaan. Drie keer is scheepsrecht toch? Dit is mijn derde zwangerschap, waarom zou dat in godsnaam niet goed kunnen gaan? Ik eet gezond, ik sport, alles staat klaar om een kindje te mogen ontvangen. De gedachten maken me gek. Zo fijn dat ik naar Italië ga voor de nodige afleiding.
Roderik zet mij af bij de vertrekhallen en geeft me nog een dikke knuffel. “Tot volgende week lieverd” zegt hij. “Zorg goed voor jezelf en ons kindje”.
Ah ha, dus toch is er een liefdevol gevoel voor dit kleintje in mijn buik. Met een grote glimlach om mijn gezicht zwaai ik mijn lieverd uit en loop de vertrekhal in.
Lange rijen zie ik voor mij verschijnen. De moed zakt mij in de schoenen, want ik moet namelijk heel nodig plassen. Ik sluit achteraan in de rij aan en probeer mijn gedachten te ordenen en niet te denken dat ik heel nodig moet plassen. Als ik eenmaal door de douane ben zoek ik direct een toilet op. Wat een opluchting.
De buikpijn is helaas nog niet afgenomen. Ik bedenk me opeens dat ik vergeten ben foliumzuur mee te nemen, wat stom van mij. Dat moet ik echt hebben, dat is super belangrijk voor het kindje. Na een aantal drogisten afgegaan te zijn, heb ik er een gevonden waar ze foliumzuur verkopen, € 38,- voor een potje. Belachelijk! Maar geen haar op mijn hoofd die besluit om het niet te doen. Dit kan de redding zijn voor mijn zwangerschap, geld speelt nu geen rol.
Na twee uur gestruind te hebben op de airport kan ik eindelijk gaan boarden. Ik zoek mijn plekje in het vliegtuig. Het is een prima vlucht, weinig turbulentie.
Na een uurtje ga ik naar de wc. Bij het afvegen zie ik roestkleurige afscheiding op het wc papier. Mijn hart staat stil. NEE dit gaat toch niet echt gebeuren? Krijg ik nu een miskraam? Ik weet niet meer wat ik moet denken. Ik zit op 12 kilometer hoogte in de lucht en ik verlies ons kindje! ‘rustig ademhalen Niec’ maan ik mijzelf tot kalmte. ‘Ga naar je stoel en trek niet te vlug je conclusies’. Met tranen in mijn ogen loop ik terug naar mijn stoel. Ik ga zitten, doe de stoelriem weer vast en pak mijn telefoon. Ik open de app met notities en begin te schrijven:
Ik ben super geschrokken, ik ben bang dat mijn zwangerschap alweer afgebroken is. Ik had gisteravond en vanmorgen buikpijn en nu net in het vliegtuig had ik roestkleurige afscheiding bij het afvegen. Ik herken dat van een komende menstruatie. Echt kut!!!! Ik ben verdrietig!! Waarom nu weer niet?? Wat is er nu toch aan de hand? Het leven is soms zo oneerlijk.
Na 3 dagen valt de klap nog mee. Wel enorm teleurgesteld. En we kunnen het dus wel. Daar hoeven we echt niet meer over te twijfelen. Gelukkig ben ik wel naar Bien gegaan, anders had ik echt spijt gehad. Over een half uurtje land ik gelukkig en kan ik kijken of het doorzet. Het rommelt wel in mijn buik. Ik heb er alleen een slecht gevoel bij. De heftige buikpijn is wel voorbij, dat zal ook wel een teken zijn. Laat het dan ook nu maar doorzetten, dan kan ik deze zwangerschap afsluiten. En vooruit kijken naar een nieuwe. Zeker met behulp van Ans, de voetreflex mevrouw, komt het vast goed. Nogmaals we kunnen het! Nog even geduld, helaas. Straks Ro maar even bellen of appen.
Vlot nadat het vliegtuig is geland sta in al in de bagagehal. Gelukkig heb ik alleen handbagage bij me en kan ik snel door naar de aankomsthal. Ik zie gelijk al de donkere haren van mijn zus en haar grote glimlach. Als ik bij haar aankom begin ik direct te huilen. “Ik ben zwanger, maar volgens mij gaat het niet goed”.
“Ik dacht al dat je zwanger was” zegt ze.
Ik moet een beetje lachen, ze heeft het gewoon gevoeld. Ze vertelt dat toen ze zwanger was van mijn neefje ze ook bloedverlies heeft gehad, dus dat het echt niet alles hoeft te zeggen.
We rijden naar huis, mijn buik voelt echt niet goed. Ik ben stil en ik voel de tranen in mijn ogen branden. Toscane raast aan mij voorbij. Waar ik normaal enorm geniet van alles wat ik zie, kan ik nu alleen maar denken aan het kindje in mijn buik, dat ons alweer gaat verlaten.
Eenmaal thuis bij Sabine ga ik nog een keer naar het toilet. Deze keer is er niets aan de hand. Het geeft mij weer wat ademruimte en hoop, zou het dan toch allemaal meevallen?
Sabine stelt voor om een frisse neus te halen en de honden uit te laten. Vanuit haar achtertuin staan we direct tussen de wijnranken. Het geeft altijd een bijzonder gevoel om zo tussen de oude wijnranken te lopen, ook al hangen er nu geen druiven aan.
Ik besluit Roderik tijdens de wandeling te bellen. Ik vertel wat er gebeurd is en hoe ik mij nu voel. “Het is afwachten Niec” zegt hij. “Probeer rustig te blijven en bel even de verloskundige voor advies.”
Wat een goede tip, had ik zelf nog helemaal niet aan gedacht.
Als we weer terug zijn van de wandeling bel ik met de verloskundige. Ze vraagt hoeveel weken ik zwanger ben. “5,5 week” antwoord ik. Het kan heel goed ook een innestelingsbloeding zijn. Ik moet ‘gewoon’ afwachten. Het telefoontje stelt me enigszins gerust. Mijn zus komt me een kop thee brengen en we gaan lekker aan tafel zitten en beginnen aan het uitknippen van ons project voor de naaimachine. We hebben het voornemen om dit weekend allebei een jasje te naaien. Het is een fijne afleiding.
Ik sta op van tafel en voel een heftige pijnscheut door mijn buik gaan. Ik ren naar de wc. Door de krampen in mijn buik voel ik dat er iets naar buiten wordt geduwd. Ik kijk naar beneden en zie allemaal rode slijmdraden en vliezen in de pot liggen. Ik schrik me rot en roep mijn zus. Ze komt kijken en zegt: “Dat ziet er heftig uit, zo erg was het bij mijn zwangerschap niet. Ik ben bang dat je een miskraam hebt”. Ze klinkt geschrokken en kijkt me met waterige ogen aan. Ze slaat een arm om mij heen en laat me niet alleen.
Ik begin te huilen. Ik weet zeker dat het een miskraam is. Opnieuw ben ik een kindje verloren. Ook al was het nog zo kort bij me, ik ben intens verdrietig. Ik had het zo graag willen meemaken. Na 10 minuten kom ik van het toilet en trek ik zonder er over na te denken aan het koord waarmee het toilet doorspoelt. Daar gaat het…
Mijn zus maakt een kruik en ik ga op bed liggen, ik wil even alleen zijn. Ik moet echt even laten bezinken wat er nu precies gebeurd is. ’s Avonds lukt het mij om, ondanks het verdriet een fijne avond te hebben met mijn zus en nichtje en neefje. We gaan uit eten en ik besluit ook maar een glas wijn te nemen. Het ontspant me een beetje.
’s Avonds in bed schrijf ik in mijn telefoon:
Wat een KUTDAG! Ik heb vanmiddag echt een miskraam gehad. Eerst dacht ik nog dat het wel zou meevallen, maar het werd steeds erger. Ik ben hele bloedstolsels verloren. Slijmdraden van bloed, een vlies waar iets mee zou moeten gaan gebeuren. Nadat dit eruit was zakte de buikpijn. Ik denk de miskraam gisteravond al is ingezet. Ik ben echt verdrietig. Roderik is ook verdrietig en teleurgesteld. Het voelt ook niet fijn dat we nu niet samen zijn. Gelukkig is Bien super lief en heb ik hier ook fijne afleiding om het verlies een plek te geven en om te kunnen genieten van het leven. Hopelijk krijgen we nog een kans. Alhoewel ik het ook super heftig vind allemaal zo op deze manier. De verloskundige gaf aan dat dit bij mijn leeftijd kan horen en dat we vooral niet moeten opgeven!
Na 3 dagen vertrek ik met een lege buik weer naar huis. Het voelt afschuwelijk dat Roderik en ik het verlies niet samen hebben meegemaakt. Ik merk dat ik het spannend vind om Roderik weer onder ogen te komen. Ik weet dat hij 2 dagen flink door het geluid is gegaan op feestjes om het verdriet maar niet te hoeven voelen.
Na een goede vlucht land ik op Schiphol en staat mijn lieverd mij op te wachten. Hij ziet er verslagen uit in zijn spijkerbroek en hoody aan. Mijn hartslag gaat omhoog en ik val in zijn armen. Ik voel de tranen branden in mijn ogen, maar ik wil niet huilen, niet hier. Arm en arm lopen we terug naar de parkeergarage. Het is fijn om weer bij Roderik te zijn, maar ik voel dat er iets tussen ons in hangt. We stappen in de auto en rijden naar Leiden, naar huis.
Thuis pakken we een fles wijn en gaan aan tafel zitten. Ik schenk de glazen in en we proosten op mijn veilige thuiskomst en op het kindje dat er niet meer is. Op het moment dat ik een slok wil nemen lopen de tranen over mijn wangen. Ik vind het zo erg dat we opnieuw een miskraam hebben gehad.
“Ik weet niet of ik het nog een keer aan kan,” zeg ik tegen Ro.
Hij zegt: “ik wil het niet meer Niec, ik wil dit verdriet niet meer, ik wil weer leven”.
Ik begin nog harder te huilen. We willen hetzelfde, maar zoals Roderik het nu zegt klinkt het zo definitief. Hij wil het niet meer. Ik weet niet of ik daar al ben. Gaan we echt na 11 jaar afscheid nemen van onze kinderwens? Ga ik echt geen moeder worden? Wat moet ik dan met mijn leven? Ik word overvallen door deze grote en moeilijke vragen waar ik geen antwoord op heb. Ik voel mij misselijk worden als ik verder ga met de gedachte dan ik geen moeder word. Dat Roderik en ik geen kinderen gaan krijgen. Dat kan toch niet de bedoeling zijn?!
We nippen van onze wijn en besluiten vroeg naar bed te gaan, we zijn allebei moe.
De volgende dag ga ik naar mijn werk, maar na 2 uur ben ik weer thuis. Ik kan helemaal niet werken, mijn hoofd is alleen maar bij het verlies en het gesprek van gisteravond. De hele tijd spookt het zinnetje van Roderik door mijn hoofd: “Ik wil het niet meer Niec”. Hij heeft al besloten en gekozen. Hij wil verder met zijn leven, met of zonder kind, maar niet meer op deze manier.
Ik stel mijzelf de vraag: Wat wil ik?
Ik stap in de auto en rijd naar het strand. Ik voel heel erg de behoefte om te lopen, de zee te zien en de wind langs mij heen te voelen razen. De elementen helpen mij te zakken in mijn gevoel en mijn gedachten. Ik moet alles op een rijtje krijgen en eerlijk naar mijzelf zijn. Wat wil ik?
Als ik het strand oploop adem ik diep in en heel langzaam uit. Ik voel de ziltige lucht mijn neus en mijn longen binnendringen en het voelt zo krachtig. De tranen lopen over mijn wangen en ik weet eerlijk gezegd niet of het van de wind komt of van mijn emotie. Misschien wel van alle twee.
Ik ga langs de waterlijn lopen en tuur over het water. Ik zie de golven komen en gaan, het maakt me rustig. ‘Wat wil ik?’ zeg ik hardop tegen de golven. Waar doe ik goed aan? Ik maak mijn blik los van het water en begin te lopen. Ik probeer mij een leven voor te stellen zonder kinderen. Welke mogelijkheden zijn er dan voor mij? Zodra ik deze vraag aan mijzelf en het universum heb gesteld breekt het zonnetje door het wolkendek. Ik kijk omhoog en voel een glimlach op mijn gezicht ontstaan. Is dit een teken?
Recente reacties