02 december 2009
Mijn tweelingzus heeft 28 november laten weten dat ze zwanger is. Ik ben uiteraard super blij voor haar, maar het doet ook pijn. Zaterdag de 29e zijn we na even twijfelen toch naar mijn zus gereden. We hebben in elkaars armen staan huilen. Zij voelt ook mijn pijn.
Mijn zus zag wat bleek en moe, maar ze voelde zich verder goed. Ik zei nog dat ik nog steeds last had van steken onder in mijn buik aan de linkerkant. Deze pijn werd zondagavond erger, na 2 paracetamol was de pijn weg en ben ik gaan slapen. Maandagmorgen ben ik wel naar werk gegaan, maar na 10 minuten ben ik weer naar huis gegaan. Om 16.20 uur ben ik naar de huisarts gegaan en die wilde dat ik naar het ziekenhuis zou gaan voor een echo, want ze maakte zich zorgen over de pijn. Uiteindelijk zijn we bij de eerste hulp terecht gekomen. Na 15 minuten werden we geholpen door een super aardige verpleegkundige. Ze had wat vragen en vroeg zich af of mijn urine al was nagekeken voor een blaasontsteking of zwangerschap. Na 3 minuten kwam ze terug en vertelde ze ons dat de zwangerschapstest positief was.
Echt ongelooflijk, het moment waar we al een jaar naar uitkijken wordt ons heel klinisch, in het ziekenhuis verteld. We waren en zijn nog heel emotioneel door dit nieuws. Hoe bizar, ik ben tegelijk zwanger met mijn tweelingzus! Alleen is het voor ons allemaal erg onzeker. Omdat ik zo’n buikpijn heb vermoeden ze een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Dit kan erg gevaarlijk zijn want als de eileider knapt kan ik veel bloed verliezen. De bloedwaarden van de zwangerschapstest laten 1050 zien, vanaf een waarde van 1500 moet het zichtbaar zijn op de echo. Bij ons dus niet. Ik moet in het ziekenhuis blijven ter controle. De volgende dag mag ik naar huis, het hcg hormoon is verder aan het dalen. We moeten er rekening mee houden dat het een miskraam wordt. Met een duidelijke instructie over als ik meer pijn krijg, ik direct moet bellen, gaan we naar huis. Ik heb pijnlijke borsten en voel mij misselijk, ik dacht dat dit kwam doordat mijn zus zwanger was, maar ik ben het dus zelf. Het is allemaal heel onwerkelijk en absoluut niet wat ik in gedachten had bij een eerste zwangerschap.
Ik hoop dat het vruchtje zelf loslaat en dat het niet nodig is om een kijkoperatie te doen om het vruchtje weg te halen. Hopelijk krijgen we morgen meer duidelijkheid over waar het vruchtje zich bevindt en hoe we hier verder mee kunnen omgaan. Hopelijk zijn we dan snel opnieuw zwanger, zodat ik samen met mijn zus zwanger kan zijn. Dat zijn we nu ook wel, maar het is allemaal zo onzeker en wij houden er rekening mee dat het een miskraam wordt.
—————————————————————————————————————-
Wat een verdriet heb ik gehad, het was allemaal zo onwerkelijk. Ik kan nog de pijn voelen. Heb je ook zoiets meegemaakt en vind je het fijn om je verhaal te delen, dan ben ik er voor jou. Stuur me een DM of een mail en dan maken we een afspraak.
Liefs Nicolien
Recente reacties