Welkom in mijn dagboek. 13 jaar geleden ben ik begonnen met schrijven. Ik schrijf niet perse iedere dag, maar wel op de momenten dat ik het nodig heb. En dat is stiekem best wel vaak…. Inmiddels zijn er 10 boeken volgeschreven.
Nog niet eerder heb ik iets gedeeld wat zo prive is als dit. Zelfs mijn man, Roderik, heeft er nog nooit iets uit mijn dagboeken gelezen.
Ik heb besloten om mijn verhaal met jullie te delen. Mijn verlangen naar een kindje, mijn hoop, mijn teleurstellingen, mijn verdriet, mijn mooie momenten, mijn geluksmomenten, mijn inzichten, mijn onzekerheid, tot de vrouw die ik vandaag ben. Ik zou het mooi vinden dat jullie herkenning vinden in mijn verhalen, dat het jullie kan inspireren en vooral het gevoel kan geven dat jullie niet alleen zijn. Dat al deze gevoelens, emoties volkomen normaal zijn. Gewoon omdat ze voor iedere vrouw herkenbaar zijn.
Vandaag begin ik met een moment van 4 jaar geleden. Omdat dit mij op dit moment bezig houdt. Ik deel een fragment uit mijn dagboek van 4 januari 2018. Ik was hier zwanger.
4 januari 2018
Ik ben zo moe! En gisteren ook best nog wat misselijk. Vandaag weer helemaal niet. Ik word daar echt zenuwachtig van. Ook mijn borsten zijn niet echt gevoelig meer. Ik struin het internet af, maar ik word er niet echt wijzer van. De één heeft al met 9 weken geen last meer van klachten en heeft een goede zwangerschap en bij de ander wordt het een miskraam of een missed abortion. Ik twijfel dan zo onwijs, terwijl wij al wel een kloppend hartje hebben gezien. Ik mag erop vertrouwen dat het goed zit!
Het zou toch wel goedkomen? We zijn nu, na 9 jaar, eindelijk zo ver. 10,5 week zwanger en ik doe er alles aan om zo goed mogelijk voor het kindje te zorgen. Ik pak veel rust, eet gezond, slaap zoveel mogelijk, drink natuurlijk geen alcohol en ik zorg voor zo min mogelijk stress. Aan mij zou het niet liggen.
Ik spreek met mezelf af dat ik niet meer op sites ga kijken. Gewoon genieten van het feit dat we zwanger zijn. Ik heb geen buikpijn en geen bloedverlies, basta!
Is dit herkenbaar voor je? Ook al heb je een goede zwangerschap gehad?
De onzekerheid en de angst om je kindje te verliezen, volgens mij heeft iedere vrouw dat.
Want is het niet zo dat op het moment dat je een zwangerschapstest doet, je jezelf al moeder voelt en dat je al liefde voelt voor het kleine mensje in je buik?
Vandaag zaterdag 8 januari is het 4 jaar geleden dat wij te horen kregen dat het hartje van ons kindje was gestopt met kloppen met 10 weken en 5 dagen. En eerlijk is eerlijk dat was de dag dat ik dit stukje tekst schreef.
Het instinct van een moeder?
Liefs Nicolien
PS: ik zou het leuk vinden om van je te horen wat je ervan vindt, of het herkenbaar is voor je dus laat een reactie achter of DM me op Instagram (praktijkmoed).
Recente reacties